Als een muzikant je vertelt dat hij popelt om naar huis te gaan, maar diezelfde avond én de volgende dag niet weg te slaan is van het festival, wat zegt dat dan?
Als je hem ziet rondhangen in de festivaltent, als je hem ziet praten met collega-muzikanten, en andere gitaren uittesten, wat zegt dat dan?
Dat hij liegt? Helemaal niet.
Dat hij eenzaam is? Helemaal niet.
Dat hij gebeten is door de muziekmicrobe? Héél waarschijnlijk....

Nathan James is een man die van vele muziekgenres houdt. Er zijn eigen potje mee brouwt, en dan met veel  verve zijn kunnen tentoonspreidt. Als 18-jarige kon hij aan de slag bij James Harman, en zo groeide Nathan James uit tot een multifunctioneel gitarist en zanger.
Hij houdt ook van knutselen, getuige de gitaren van eigen makelij die hij overal meesleurt, de Tri-Tar en de Gitboard. Wil je weten hoe die eruit zien? Bekijk dan zeker het filmpje hieronder.

Op vrijdag, na zijn optreden in Ospel, zaten we rustig te keuvelen in zijn trailer, maar zoals gezegd kwam ik hem die dag én de volgende dag nog veel tegen.

Je begon al op jeugdige leeftijd te spelen, en direct na de middelbare school was je al een professionele muzikant.
Inderdaad, dit is de enige job die ik ooit uitgeoefend heb.

En hoe gaat het met die job?
Echt fantastisch, ik kan niet klagen. Ik ben hier nu in Ospel, en deze morgen zat ik aan de Italiaanse Riviera. Het kan dus ook best hectisch zijn.

Word je niet moe van al dat rondtrekken?
Soms wel. Ik popel om naar huis te gaan, want de laatste maanden zijn heel druk geweest.
Ik ga niet meer zoveel op toernee als vroeger. Ook al amuseer ik me nog steeds geweldig als ik optreed, ik vind het ook leuk om thuis te zijn, meer en meer zelfs. Bovendien kan ik ook goed geld verdienen met lokale optredens. Kan ik tenminste in mijn eigen bed slapen. Maar vergis je niet, ik vind het heel leuk om rond te trekken hoor!

Wat dacht je toen James Harman je lang geleden vroeg om in zijn band te spelen?
Ik was vereerd, en opgewonden. Een schoolvriend speelde toen met Harman, en ik dacht altijd 'dat wil ik ook'. Eigenlijk heeft James zo eerst over mij gehoord, en van het één kwam het ander.

Wat doe je het liefst: solo of met een groep?
Allebei, en allebei met evenveel goesting. Ik heb de afgelopen maanden enkele keren solo opgetreden, niet altijd met de groep. Soms is de beslissing moeilijk, maar ik vind het een goed idee om beide opties open te houden. Het is wel gemakkelijker om de aandacht van de mensen te trekken als je in groep optreedt. Als ik alleen op een podium sta, is dat dikwijls in een café of een kleine club, of op het kleinere podium op een festival, en dat wordt al eens vergeten door het publiek.

Waarom heb je je eigen gitaren gemaakt?
Wel, ik ben altijd wel een creatieveling geweest, ik ben graag met mijn handen bezig. Als puber voelde ik mij als een vis in het water tijdens de kunstlessen op school en op mijn 13de heb ik een houtbewerkingscursus gevolgd. Die leraar heette trouwens Mr Wood, Mr Harry Wood (lacht). In het hoger middelbaar heb ik mijn eerste gitaar gemaakt. En jaren later heb ik besloten om het opnieuw te proberen.

Was je niet gelukkig met het geluid van je andere gitaren?
Ik was erop uitgekeken. Ik heb er verschillende, ook hele leuke of speciale, maar het publiek geeft er niet om dat je speelt op één of ander uniek model, de meesten komen voor de show. Dus besloot ik om wat te experimenteren, en het lukte wonderwel!

Kan je ons iets vertellen over één van de gitaren die je bij je hebt vandaag?
Moet ik hem eventjes nemen?
Dit is de Tri-Tar. Nogal basic, zoals je ziet is de steel van een oude bijl. Plus 3 snaren, gemakkelijk om te maken dus. Bij andere gitaren moet je ook de frets maken, en dat is tijdrovend. Mijn inspiratie kwam van de 'cigarbox'-gitaren, die meestal 3 of 4 snaren hebben. Ik wou iets gelijkaardigs, maar niet identiek hetzelfde.
Er zitten ook ledlichtjes in verwerkt. Super Chikan, een bluesmuzikant uit Mississippi, gaf me dat idee. Ik was op bezoek in zijn gitaarwinkel, en toen toonde hij me hoe ik die lichtjes moest monteren. Als ik in bars of clubs speel waar niet veel belichting is, is dat best handig, dan zie ik tenminste genoeg (lacht).
De mensen vinden het echt fascinerend, en het heeft een apart geluid. Ik wacht altijd tot het einde van de show om de Tri-Tar te gebruiken, als 'grand finale'! Als ik deze gitaar eerst zou gebruiken, en dan andere, dan zouden de mensen minder interesse hebben.

Op je laatste cd 'What you make of it' staat een selectie van verschillende stijlen, er is blues, maar ook soul uit de jaren 60, en zelfs wat country.
Ik vind het leuk om een verscheidenheid aan stijlen te spelen, stijlen die met elkaar te maken hebben. Als je je beperkt tot maar één stijl, dan wordt het nogal gauw vervelend. Dat vind ik althans. Ik heb vroeger nog Chicagoblues gespeeld, en dat is leuk, maar ik vind dat je ook andere dingen moet proberen, je moet je grenzen verleggen.

En dus speel je ook op kazoo, want dat is echt een instrument dat weinig gebruikt wordt.
In de jaren 20 werd het gebruikt in de blues en jazz, maar je vindt het nu bijna nergens meer. Een kazoo heeft echt wel een apart geluid. Ik ben er niet zo bedreven in, maar ik vind het wel leuk!

Vind je in de blues van de jaren 20 ook veel inspiratie?
Inderdaad. Wat ik doe is vaak gebaseerd op die muziek, dat is vooral omdat ik vroeger veel solo gespeeld heb.

Ik kan me inbeelden dat je James Harmans bijdrage op het album wel leuk vond?
James is mijn mentor en zal dat altijd blijven. Ik ben bij hem mijn carrière begonnen, veel van wat ik weet over muziek heb ik van hem geleerd. We waren veel onderweg, er was altijd wel iemand in de groep die zijn favoriete muziek bijhad. Er ging toen een wereld voor mij open. Natuurlijk, dat was voor je alles op het internet kon vinden.

In 'Get to the country' spreek je over het platteland. Ben je nog altijd een 'countryboy'?
Ik woon vlakbij de zee nu, maar wel in een klein stadje. Ik grijp altijd terug naar natuur en kleinere steden, ik zou niet kunnen aarden in een grote stad. Ik heb een tuin thuis, waar ik graag in vertoef.

'Pain inside Waltz' en 'First and the most' zijn liedjes die me doen denken aan wat wij weten over de 'Promdances'. Ze hebben dat melancholische in zich.
Ik heb mijn inspiratie zeker niet daar gehaald, maar ik begrijp wat je bedoelt. Die songs zouden zeker niet misstaan hebben op zo'n feesten. Nu iets minder vrees ik (lacht). 'First and the most' is rhythm&blues, en een echte plakker, en 'Pain inside Waltz' is ... een wals. Ik kan me niet voorstellen dat ze nog veel walsen spelen op 'proms'.
Ik was van plan om minstens één ervan te spelen vandaag, maar ik ben het vergeten (lacht). Ik gebruik nooit een speellijst, ik zie wel wat er gebeurt op het podium. Soms moet je wat geconcentreerder zijn, en dan durf je al iets vergeten, zoals vandaag...

Is volgens jou de muziekwereld veel veranderd? 
Ik vind van wel. Ik ben al bezig sinds 1997. Verdorie, da's al heel lang (lacht).
Vooral het internet heeft heel wat veranderd. De muziekwereld is helemaal anders, digitale muziek heeft veld gewonnen. Ik verkoop nog wel cds op optredens, maar ik vermoed dat ik niet veel verkoop in winkels.

Er zijn ook niet veel onafhankelijke muziekwinkels meer.
Dat is waar. Zelfs ik koop al mijn cds online.

Is er iets van de 'oudere' blueswereld dat je mist en graag terugwilt?
Ik ben niet zo heel lang bezig, maar dat vinyl terugkomt, dat kan interessant zijn, dat moeten we in de gaten houden. Het kan ook een hype of trend zijn, maar ik heb wel al gehoord dat je platen met een digitale kaart kan kopen, zodat je de muziek ook kan downloaden, en dus niet alleen op vinyl in je bezit hebt. Bovendien zou ik ook wel graag eens een album op vinyl uitbrengen (lacht).
Het internet is een goede tool om jezelf te promoten, maar eens je daaraan begint, moet je het blijven volhouden, en daar kruipt veel tijd in. Het internet is een vluchtig medium.

Blijf je voorlopig bij Deltagroove?
Heel graag zelfs, we moeten nog zien hoe we het volgende album gaan aanpakken, want ook zij veranderen hun manier van werken. Maar ik zou graag blijven, want ik werk al heel lang met hen samen. En ze zijn heel sterk in radiopromotie, iets minder in concertpromotie. Maar we zien wel ...

Kathy Van Peteghem